تحلیلی بر نقش جاذبه‌های میراث فرهنگی در توسعه و جذب گردشگری شهری در ایران مرکزی (مطالعۀ موردی: شهر یزد)

گردشگری فرهنگی یا میراثی، ابزاری از توسعة اقتصادی است که از طریق جذب بازدیدکنندگان از خارج از جامعۀ میزبان به­سمت جاذبه‌های تاریخی و میراثی مقصد، به رشد اقتصادی منجر می‌شود. هدف از این پژوهش، بررسی نقش جاذبه‌های فرهنگی در توسعة گردشگری در شهر یزد است. نوع پژوهش کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی است. جامعة آماری شامل 384 گردشگر داخلی در سال 1393 براساس نمونه‌گیری کوکران است. برایتجزیه و تحلیل میزان اثرگذاری شاخص‌های مختلف در توسعة گردشگری فرهنگی، از مدل تحلیل شبکه (ANP) و به­منظور تدوین برنامه‌ریزی راهبردی، از مدل برنامه‌ریزیSWOT استفاده شده است. مطابق بررسی‌های آماری، در سال 1390 در حدود 1,244,048 گردشگر وارد استان شده‌اند که 92 درصد از آن­ها، یعنی در حدود 1,144,524 گردشگر از آثار تاریخی- فرهنگی شهر یزد بازدید کرده‌اند. 1/43 درصد از این گردشگران، با اماکن تاریخی و گردشگری این شهر آشنایی کامل داشته‌اند که این امر، بیانگر تبلیغات مؤثر در این حوزه است. همچنین یافته‌های تحلیلی براساس مدل تحلیل شبکه نشان می‌دهد شاخص‌های ظرفیت‌های گردشگری فرهنگی با مقدار 124/0 و رضایتمندی گردشگران با 116/0، عامل بسیار مهمی در افزایش رونق گردشگری فرهنگی در شهر یزد است. در این راستا، امضای تفاهم‌نامة همکاری بین استان‌های همجوار، سرمایه‌گذاری در بخش میراث مادی فرهنگی،بازسازی و احیای مراکز تاریخی وهمکاری با مراکز دانشگاهی، بیشترین تأثیر را در رونق جاذبه‌های گردشگری فرهنگی شهر یزد دارد.